РОБЕРТ МУХАММЕД ХЕФТ

РОБЕРТ МУХАММЕД ХЕФТ


Роден во Канада, Милтон, Онтарио град кој има околу 31 000 жители. Пораснал во христијанско семејство, одел во ноќно школо прилично шест години. Одел во средно и по цело време разговарал со друштвото за девојки, со колку можел да спие, што ќе постане кога ќе стане возрасен, дали ќе биде рок-ѕвезда, по цело време размислувал само за материјализмот, пари и живот. Едноставно безбожно битие! Бил целосно агностик и лаик, па одлучил да стане страствен коцкар, и така изгубил 120 000 $ за отприлика 4 години. Го допрел дното на својот живот. Во таква состојба посакал да изврши самоубиство од очај, па потоа помислил дека можеби има алтернативен начин во животот кој би можел да го пронајде. Па така почнал да се интересира за верата, купил Стар Завет, го изучувал и се распрашувал со пастори од католичката и христијанската црква и така да се пронаоѓа себеси.


Тој вели: „Мојата природа ми кажува дека има само Еден Бог, кој е совршен. Се обидов да ги следам десетте Божји заповеди. Првата божја заповед гласи: „И немој покрај мене друг да обожаваш!“ А втората гласеше: „Немој да правиш за себе идол!“ Видов дека евреите парите ги зеле за свое божество, а христијаните го направиле Исуса (Иса а.с.) за идол. Десетте Божји заповеди му претходиле на Исус, па сфатив дека тој бил само пратеник, а Божји син во метафоричка смисла, а не буквално син, не можејќи да верувам дека Бог може да има гениталии, да има човечки изглед. Престанав да пијам алкохол, да правам блуд со жени.

Еден ден 9. Јули 1998 година влегов во една пекара не знаејќи дека е муслиманска или христијанска, а пред тоа немав никаков контакт со ислам. Кога влегов во пекарата еден брат Пакистанец по име Хусејн Таха погледна во мојот крст на вратот и ми рече: „Тој тип не е твој спасител!“ До тој момент не знаев поинаку, па сум помислил дека можам да ја добијам дискусијата, дека ќе го преобратам во христијанство. И по тридневна дискусија со уште двајца, веднаш сфатив дека тоа е Вистината. И го примив исламот! Целиот живот ја посакував правдата и вистината, а исламот беше вистина и немаше смисла тоа да се негира, туку беше олеснување да се пригрли таква преубава вера.

Кога постанав муслиман почнав да ги барам луѓето кои се подобри од мене, а пред ислам ги барав луѓето кои без полоши од мене, бидејќи бев во друштво кое пиеше алкохол, се дрогираше, чинеше блуд. Исламот ме научи да бидам понизно створение и колку што повеќе учам и го практикувам исламот увидувам дека што повеќе знам, всушност сė помалку знам, бидејќи знаењето кое го стекнав ме научи да го гледам исламот како обемна вера, и колку што повеќе учиш толку повеќе си жеден, за разлика од христијанството кое е ограничено и веднаш штом го прифатиш се сметаш себеси за добро човечко битие. Меѓутоа, најголема работа која се променила кај мене е концептот за Бога, и тоа е главната причина зошто го прифатив исламот. Концептот за Бог кој е дел од Тројството, или дека Бог има син, овие нешта никогаш не ме смирувале. Исламот го прифатив на роденденот на мојот татко, моите родители беа на одмор и беше се вратија. Прво што им кажав беше дека јас го примив исламот. Тие претходно не беше чуле никогаш за исламот, само општо рекоа: „Овој човек пред тоа пиеше, се дрогираше, правеше блуд, се коцкаше и беше едно неучтиво човечко битие, а сега во целост го променил животот, дали можеме да речеме дека ѓавол го натерал тоа да го направи? Како можеме да ги побиеме резултатите од неговата промена?“ Во општа смисла не сум имал проблеми со прифаќањето на исламот, всушност станав верник во Бога и не ми било важно како реагирале другите, туку се грижев за она што Бог мисли за мене!“
Припреми: Ариф еф.Рамадани