Како црквеното учење за Исус, ме доведе до Исламот

Како црквеното учење за Исус, ме доведе до Исламот
Во сечиј живот доаѓа момент, барем јас се надевам дека доаѓа, кога човек ќе сфати дека, всушност не само што не мора да верува во она во што верува, што и да било тоа, туку и дека тоа може да го напушти и јавно да го каже.

За среќа, тоа мене ми се случи рано.

Имам 17 години, и исламот ми е вера за која се залагам. Пораснав како католик. Повеќе формално, отколку практично. Ја посетував Католичката неделна школа, која се нарекува ЦЦД, но католичкиот концепт за Бога не играше некоја значајна улога во моето детство. Тоа беше само неделна обврска. Меѓутоа, почнав да одам на маси кога бев седмо одделение и тоа ми се допаѓаше. Ми даваше чувство дека правам вистинска работа.

Отсекогаш бев морална личност, но никогаш добро не ги проучив основите на католицизмот. Само знаев дека се чувствувам добро додека му се молам мојот Создател.


Навистина ми се допаѓаше католизмот, но некако ми се чинеше дека ние (католиците), заедно со Исус би требало да се молиме на Бога, а не и на Бога и на Исус како на еден Создател.

Исус (мир над него) ми беше пример во следењето на Божјата волја и потчинувањето на Бога, но никако и бог.

Пред да тргнам во 8 одделение, есента 1999. научив многу повеќе за католизмот. Kaтоличката црква смета дека Исус е Бог. Тоа беше нешто што не се согласуваше со мојата претстава за "неделивиот Бог на кој му се молев и Исус како пример." Тоа беше нешто нелогично и збунувачки и не можев да го прифатам. Не чувствував дека тоа е правилно.


Сепак, продолжив да одам во црквата, и да се молам.

Разговарав со многу луѓе во црквата за моето чувство, дека Исус не бил Бог туку пратеник, пример. Ми кажаа дека морам да го прифатам фактот дека Исус е Бог, итн. Но, јас тоа не можев да го прифатам. Се трудев да го прифатам, но мислам дека Бог ме сочува од тоа, заради мое добро. Постоело нешто што е многу подобро за мене од тоа. Но, продолжив да одам во црквата.


Некаде во средината на декември 1999 година. без некоја посебна причина којa би можел овде да ја споменам, почнав по енциклопедиите да читам за исламот. Се сеќавам дека правeв листи на клучни зборови за исламот во старата Grolier светска книга од 1964 година, која ја најдов во својот шкаф со книги, што ги учев. Поради некоја причина бев воодушевен со оваа вера, затоа што во неа се зборува за Бога и за она што јас целиот свој живот верував – сето тоа всушност го најдов токму во оваа вера. Пред тоа морав да се помирам со тоа дека не постои вера онаква каква што чувствував во себе, и затоа бев водушевен што ја најдов оваа вера. Научив дека "мојата" вера има Име и милиони други следбеници!

31. декември 1999 година го изговорив келимe-и-шехадетот, но пред тоа никогаш го немав читано Куранот и немав разговарано со ниту еден муслиман. Како поминуваше времето, се повеќе и повеќе учев. Поминав низ многу фази на збунетост, среќа,сомнежи и воодушевеност. Исламот ме поведе по патот на просветувањето. Но, тој пат беше бавен. Пет месеци откако го прифатив исламот, сè уште одев на миса. И секој пат кога ќе присуствував на миса чуствував дека јазот помеѓу мене и црковната заедница сè повеќе се продлабочува и дека бев сè поблиску и поблиску до пратеникот Исус и Бога.


Во текот на Рамазан, 2001-та година, во време на паузата за ручек обично одев во библиотека (тоа беше мој втор Рамазан, кој го постев, првата година од прифаќањето на исламот, не постев за време на Рамазан). Тоа ми беше подобро отколку да седам на маса со пријателите, а имав и работа во библиотеката. А и моите оценки се подобруваа. Тогаш воспоставив комуниција со Џон, кој освен мене беше единствениот муслиман во моето училиште.

Како што поминуваа деновите, се повеќе разговаравме за исламот. Тој е фасцинантна личност и последниот петок за Рамазан ме одведе во џамија. Мојата посета на џамијата беше нешто најубаво во мојот живот. Бог овој пат навистина одговори на моите молитви. Мислев дека ќе бидам нервозен, но воопшто не бев. Тоа беше нешто најприродно што некогаш сум го направил. Се чувствував како да бев дома. И уште нешто сфатив, додека бев во џамија. Додека седев таму на подот и се молев на Бога, сфатив дека просторијата е полна со други луѓе, но тоа беше ok. А дома, кога некој ќе ме праша што правам, јас никогаш не кажувам дека клањам.Тоа никогаш не сум го признал на никого. Тоа е многу тешко. Но таму, во џамијата, се клањав пред група на други муслимани и супер се чуствував. И повеќе од супер! Се чувствував сигурен. Тоа беше едно од најубавите нешта што ми се случија откако во моето срце го прифатив Бога онаа студена ноќ пред Новата година, скоро пред две години.

На родителите никогаш не им ја кажав вистината директно. Всушност и не планирам тоа да го сторам. Главниот сигнал што до нив го упатив беше на 16 декември 2001 година околу 1 часот, кога конечно му кажав на мојот татко, дека наутро одам во џамија со еден пријател, кога ме праша зошто, јас "го вклучив својот аларм."

Ми рече дека едвај чека да се иселам од неговиот дом, и дека се разочарал од мене и дека јас, по неговото мислење, сум направил глупав избор. Јас на моите родители никогаш не сум им рекол ништо директно, затоа што мислам дека тоа најдобро е да го правам постепено, не сакав да предизвикувам проблеми во семејството.

Но, можам да замислам што би можел да стори татко ми, да знае дека сум станал муслиман, кој ја практикува верата. Тој веќе беше гневен поради фактот што ја проучувам верата, и убеден е дека сè остана само на проучувањето. Знам дека мојот татко е несреќен и не сакам тој да страда. Но мислам дека тоа е само негова грешка, што мисли дека е толку паметен и дека нема потреба од Бога. Таа мисла е токму она што го прави несреќен.

Мислам дека тој уште не го сфатил она што се случува со срцата на оние кои ја негираат својата човечка потреба за поврзаноста со Создателот. Тој не знае во што се впушта со донесувањето на таквата одлука. Ниту мојата мајка не знае дека јас сум практичен муслиман, но таа барем не се лути, што одам на џамија. Вознемирена е заради тоа, но барем никогаш не рекла дека е разочарана. Следејќи ја Божјата заповед јас ќе се трудам да бидам добар со моите родители се додека не почнат вистински да ме пречат од исламот. Најдоброто што можам да направам за нив е да бидам добар пример, така што тие, иншАллах еден ден, ќе откријат дека постои подобар начин на живеење од живеењето во мрачниот свет во кој се негира Бог.

Јас никогаш не сум бил на Средниот Исток, но секој ден учам за исламот. Прочитав книги, напишани од сите перспективи. Суфистички, шиитски, сунитски, книги за самиот Куран ... муслиманите сектите ги сметаат за харам,така да не е важно што веруваш, ти си секогаш муслиман и ништо екстра. Можеш да имаш целосно поинаков поглед од некој друг муслиман, но се додека двајцата верувате дека не постои друг бог освен едниот Бога, и двајцата сте муслимани и тоа е тоа.

Читам многу за тоа на интернет и разговорам со другите муслимани преку интернет и телефон. Сретнав некои навистина големи луѓе на интернет од кои научив многу за животот, исламот и Бога.

Сега сум 100% муслиман и тоа никогаш нема да се промени, иншАллах. Му благодарам на Бога што ги поминав сите тие фази на сомнеж. Кога ќе погледнам наназад, сега, знам дека во тие моменти, Бог не напуштил, туку ми говорел дека е време да се преиспитам и да размислам за тоа колку го сакам Бога и низ што се сум подготвен да поминам за да ја разберам својата вера. Плачот со недели, депресии, молитви, читање до исцрпување и напуштањето на сите други животни нешта во втор план може да се чини сурово ... но наградата - сознанието за себе, Бога и човечката поврзаност за исламот - вреди многу повеќе од сето материјално. Преку своите прашања, го добив најмногу ценетиот дар од Бога - исламот ми го даде мирот. Ги слушав христијаните како велат дека христијанството го крева човекот на "лично ниво со Бога." Во исламот односот со Бог е многу подлабок.

Бог е со мене во секое време, ме води, ме подучува, ме сака, ме штити, ме ослободува, ме посоветува, ме теши ... Елхамдулиллахи за Исламот!

Исламот има направено многу за мене. Повеќе отколку што јас можев да замислам. И секој ден е се подобро.

Излегов од еден живот кој беше базиран на обиди и грешки, до прифаќањето на упатсвото и сега знам кој е најдобар избор за мене.

Барајќи го знаењето за себе и поминувајќи го животот во конфузија го најдов упатството.

Не можам да пронајдам вистински зборови да го опишам тоа, но ќе се обидам повторно: Бог ми ја откри вистината за животот. Не мора повеќе да трагам по неа.

„Се колнам во утрото
И во ноќта кога таа се скрие,
Господарот твој не те остави,
Ниту те замрази,
За тебе сигурно, подобар е оној свет,
Од овој,
Господарот твој секако ќе ти даде,
и ќе бидеш задоволен,
Зарем не те затекна како сираче, па ти даде засолниште,
Зарем не те затекна неупатен, па те упати
Зарем не те затекна сиромав, па те збогати,
Затоа не понижувај сираче,
И просјакот кој пита, не одбивај го
И за благодатите на Господарот твој, тогаш, разговарај!“


(Превод на сурата ''Утро'')


Тоа е она, низ кое што јас минав, што направи Бог за мене - тоа што сум. Ова е моето известување за светот. Исламот е многу повеќе отколку што мислите, во реалност е многу полиберален отколку што повеќето мислат. Но, немојте само да слушате. Проучете ги сите перспективи за себе ... и донесете свој заклучок. Бог вели "нема присила во верата", бидејќи верата во Бога, е одлука која ја носи срцето, а срцето не може да се присили на ништо.

www.islamski-centar.org